වඩුවා ඉතාම සතුටින් වැඩේ බාරගෙන රජ ගෙදරින් ගියා. හැබැයි මේසේ වැඩ ඉවර කරගෙන රජ මාලිගාවට අරගෙන එන්න වඩුවාට දවස් ගණනාවක් ගත වුනා. රජ්ජුරුවන්ට...
වඩුවා ඉතාම සතුටින් වැඩේ බාරගෙන රජ ගෙදරින් ගියා. හැබැයි මේසේ වැඩ ඉවර කරගෙන රජ මාලිගාවට අරගෙන එන්න වඩුවාට දවස් ගණනාවක් ගත වුනා. රජ්ජුරුවන්ට හොඳටම තරහයි. මම රජ, මේ ඉන්නේ හොඳම වැඩකාරයෙක්, මේ ගස් ඕනෑ තරම් අසල කැලයේ තිබෙද්දිත්, රජ අණට පවා තමුන් හදිසි නොවන්න හේතුව මොකක්ද කියලා රජ්ජුරුවෝ වඩුවාගෙන් ඇහුවා.. වඩුවා කිව්වා, “රජතුමනි, තරහ අවසර, ඒ සියලු කාරණා සැබෑවන අතර තව නොකියවුනු කාරණා ද බොහෝ ඇත’’ කියලා. රජ්ජුරුවන්ගේ තරහ තවත් වැඩි වුනා, ඒ කොහොමද රජවරු නොදන්නා කාරණා තියෙන්නේ? කෙසේ වුවත් ඒ කාරණා දැන ගැනීමට තරමට රජතුමාට ඉවසීමක් ඇතිවුනා. “කියනවකෝ මම නොදන්නා ඒ කාරණා එහෙනම්’’, රජතුමා වඩුවාට අණ කෙරුවා.
“ඔබ වහන්සේගේ අණ ලද මොහොතේම මට මේ කැලෑවට ඇතුළු වෙන්න බැහැ නොවැ! මොකද රටේ හොඳම වඩුවා ලෙස ඔබතුමා මට සලකන බවට වූ ඒ සහතිකයම, ඒ අණ ම මගේ මාන්නය වැඩි වෙන කාරණාවක් බවට පත්වූවා. ඉතින් මම ගෙදර ගොහින් අපේ උන්දෑවත් දැනුවත් කරලා මගේ ශරීරයට දෙන සාත්තු සප්පායම් සියල්ල අඩු කරමින් මගේ මාන්නය නැති වෙන තෙක් බලන් හිටියා. මගේ මාන්නය, උඩඟුබව හොඳටෝම පල්ලම් බැහැල කියලා තේරුම් ගත්තට පස්සේ තමයි මම පොරොවත් අරගෙන කැලෑවට වැදුනේ. කැලෑව ඇතුලේදී ගස්වලට ඇහුම්කන් දෙමින් මම බොහෝම හෙමින් තමයි ඇවිදගෙන ගියේ. ඔබවහන්සේගේ මේසයට ගැලපෙන ගහ මට තෝරන්න බැහැ නෙව. හැදුනු ගස් ළඟට ගිහින් මම කාරණාව හයියෙන් කියලා ඇහුවා මොන ගහද මේ වැඩේට කැමති වෙන්නේ කියලා. කැමති ගහක් මුණ ගැහෙනකල් මට දවස් කීපයක්ම කැලෑවේ ඇවිදිමින් බලා ඉන්න වුනා. අන්තිමට එක ගහක් කැමති වුනා. සමහරවිට ඒ වෙනකොට මම හොඳටෝම හෙම්බත්වෙලා හිටි බව ඒ ගොල්ලෝ දැනගෙන හිටියා වෙන්නත් පුළුවන්. ඒත් මට විශ්වාස නැතිවුනා ඇත්තටම කැමැත්ත ප්‍රකාශ කළේ ගහද, නැත්නම් ඒ කැමැත්ත මගේ හෙම්බත්වූ මනසේ නිර්මාණයක්ද කියලා. ඒ හින්දා මම ගහමුල සංයමයෙන් වාඩිවෙලා මනස නිශ්චලව තබාගෙන හිස්ව බලා හිටියා. ඔහොම ඔහොම ඉන්නකොට මට තේරුණා මේ ගහක මේ වැඩේට හැබෑවටම කැමත්ත ප්‍රකාශ කරන බව. පස්සේ මම ගහට ස්තූති කරලා, ගහට නැගලා, මේසෙ හදන්න අවශ්‍ය ප්‍රමාණයේ කොටසක් ගහෙන් කපාගෙන ආවා. මේ දැන් වැඩ ඉවරකොට ඔබතුමා වෙත ලහි ලහියේ රැගෙන ආයේ ඒ මේසය තමයි රජතුමනි’’, වඩුවා කිව්වා.
හුඟක් අය මේ කතාව සිදු විය නොහැක්කක් විතරක් නෙවෙයි එසේ සිදුවිය යුත්තේ මොකටද කියලා ප්‍රශ්න කරන්නත් ඉඩ තියෙනවා. ඒකෙ වැරැද්දක් නැහැ, මොකද අපිට හිතන්න පුරුදු කරලා තියෙන්නේ අපි තමයි සෙන්ටර් එක, අපි තමයි බොස් එහෙමත් නැත්නම් අපි තමයි මේ ලෝකය කියලානේ! නවීන මිනිස් ඉතිහාසයම ගමන් කළේ එවැනි ගමනක. අනිත් සියල්ල තියෙන්නේ අපි වෙනුවෙන්! අපි වටා! ඉතින් අපිට තියෙන්නේ අපිට අවශ්‍ය සියල්ල පාවිච්චි කරන්න! තවමත් එහෙම හිතන කෙනෙකුට මේ කතන්දරෙත් කතන්දරේ කියාපු මමත් සියල්ල මහා පිස්සුවක් විදියට දැනෙන්න පුළුවන්! ඒත් පොඩ්ඩක් ඉවසන්න, මොකද රජතුමාට පවා හැකිවුනා නෙවැ තමන් නොදන්නා කාරණා දැනගන්න ඉවසාගෙන ඉන්න!
අද උදේ මගේ යාළුවෙක් මෙසේජ් එකක් එවල තිබුනා කටු ගහ ගැන. එයා කටු ගහ ගලවලා නොදැම්මොත් ඒකට එකම හේතුව කම්මැලිකම පමණමයි කියලා. මම කිව්වා එහෙම කෙනෙකුට කටු ගහ මුණගැහෙන්න විදියක් නැහැ, මොකද කම්මැලියෙක් ඒ ගමන යන්නේ නැහැ කියලා. යාළුවා තව මෙසේජ් එකක් එව්වා, එයා එතැන නොහිටියත් කටු ගහ කැපිය යුත්තේ එතැනට එන අනිත් අයගේ පහසුව සඳහායි කියලා! මගේ යාළුවගේත් ඇති වැරද්දක් නැහැ. ඒත්, අපි අපේ මේ මනුස්ස ජීවිතයට ආදරය කරන්න හිතනවානම් අපිට කටුගස්වලටත් ආදරය කරන්න වේවි!
මනුෂ්‍යයා කියන්නේ කවුද? නෑ.. අපි වෙන විදිහකට ඇහුවොත් ප්‍රශ්නෙට එමු. මනුෂ්‍යයා කියන්නේ මොකක්ද? ඒ ප්‍රශ්නෙට උත්තරේ තමයි රෝස මල......
අපි රෝස මල පඳුරෙන් කඩාගෙන ඇවිත් අප විසින් කොටුකොට, වෙන්කොට, පහසුකම් සහිතව හදාගත් නිවසක් තුලවූ වීදුරු බදුනක දාගන්නවා. ඒත් දවස් කීපයකින් අනිවාර්යයෙන් රෝස මලට අර අත්හැර ආ පරිසරයටම ආපහු යන්න සිද්ධ වෙනවා. ඇයි ඒ? ඒ තමයි රෝස මලේ තැන. රෝස මල රෝස මල වුනේ එතැන ඒ පරිසරය හා එහි තිබූ සියල්ල නිසයි. රෝස මලක් කියන්නෙම රෝස මල නොවන ඒ සියල්ලෙහි එකතුව! එතැන මුලින් තිබුනේ රෝස මල නොවන වෙනත් දේ! රෝස මල නිකන්ම, තනිවම එතැනට ආවා නෙවෙයි.
අපිත් එහෙමමයි! කවුරුහරි කියයි ළමයෙක් හැදෙන්නේ මවගේ ඩිම්බයක් හා පියාගේ ශුක්‍රානුවක් එක්වීමෙන් කියලා! හරි, හැබැයි ඒවා මවගේ හා පියාගේ ශරීරයේ කොටස්. ශරීරයක් කියන්නෙම ශරීරය නොවන සියල්ලේ එකතුව! අපි හොඳ හැටි අසා ඇති එහෙත් නොවිමසා ඉන්නට කැමති ශරීරය පිළිබඳ එක් කියවීමක් තමයි ශරීරය කියන්නේ ආපෝ, තේජෝ, වායු, පඨවි එකතුවක් හා ඒ අතර ඇති ආශ බව! ඒ සාකච්ඡාව ගත්තත් නැතත් අපි අත්දැකීමෙන් දන්නා කාරණය තමයි ශරීරය දිනෙක ශරීරය නොවන දේ ලෙස පරිසරයට එකතු වන බව! මොකද ශරීරය ඒවායේ එකතුවක් නිසා! අනෙක, අපේ ඒ ශරීර පොහොර කරගෙන කටු ගහක් හැදෙන්නත් බැරිකමක් නැහැ!
ශුෂ්ක පොළවක් සශ්‍රීක වෙන්නට අවුරුදු ගණනාවක් පුරා නොයෙක් වර්ගයේ තෘණ, පැලෑටි, කටුගස්, පඳුරු, හරහා යා යුතු බව මොකද අපි නොදන්නේ? ඊළඟ පරම්පරාවේ ශාකය හැදෙන්න මුලින් හැදුණු ශාකය පොළව සකස් කරනවා. ඒත් මේ වෙනකොට අපිට ඔය කියන කිසිවක් අදාළ නැහැ. අපිත් හරියට හාක්‍රොස් පටාස් වගේ!
පොඩ්ඩක් නැවතිලා බැලුවොත් අපි ආදරය කරන කෙනෙක් දිහා.. අව්ව, වැස්ස, හුළඟ, මහපොළොව, මේ ඔක්කොම ඒ කෙනා තුළ ඇති බව පෙනෙන්නේ නැතිද? අහසේ වළාකුළු නොතිබුනානම්, ගස් හුස්ම ගත්තේ නැතිනම්, දිරායන සියල්ල මහපොළොවේ පොහොර බවට පත්වුණේ නැතිනම්, රෝස මල් නොපිපුණානම් ඔහු හෝ ඇය මේ ලෙස සිටීවිද?
අපි තාමත් අර මුරුංගා විකුණලා ගන්න කාර් එක දාගන්න ඉඩ මදි නිසා මුරුංගා ගහ කපපු උන්දැලාට වඩා වැඩි වෙනසක් නැහැ. වෙනස් වෙන්න අවශ්‍ය වන්නේ මේ මොහොතේ, මෙතැන ජීවත්වීම! දැන්වත් ජීවිතේට ආදරේ කරන්න පටන් නොගත්තොත් කැලෑ ඔක්කොම කාන්තාර වෙලා, මුරුංගා ගස්, කටුගස් ඔක්කොම විනාශ වෙලා යාවි. ඒ විතරක් නෙවෙයි රෝස මල් පිපෙන එකකුත් නැහැ!
සොඳුරු මරණය පෙර ලිපි:
සොඳුරු මරණය 03 - අලුත් මොහොතක් සෙවීමේදී මෙතැන මිස් වීම!
සොඳුරු මරණය 04 - කටු පඳුරට ආදරය කිරීම
සොඳුරු මරණය 05 - දෙකින් එකක් වෙයි...
සොඳුරු මරණය 06 - ජීවිතයට ආදරය කරමුද?
COMMENTS